Την ώρα που το στρατηγείο των Βρυξελλών απαιτεί από τα κράτη-μέλη της ΕΕ αυστηρή λιτότητα, πακτωλός εκατομμυρίων... διαρρέει σε σκοτεινές και αδιαφανείς διαδρομές.
Προφανώς, όμως, αυτές οι απαιτήσεις αφορούν μόνο τους άλλους και όχι το ίδιο το στρατηγείο της ΕΕ, όπου εξακολουθούν να υπηρετούν «επίορκοι», να σπαταλώνται δισεκατομμύρια σε δικτατορικά καθεστώτα και να εμφανίζονται «τρύπες» στον προϋπολογισμό για αμφιβόλου χρησιμότητας έργα.
Ο προϋπολογισμός που έχει να διαχειριστεί η Κομισιόν είναι γιγαντιαίος: για επτά χρόνια φτάνει το ένα τρισ. ευρώ, ενώ για το 2013 ήταν 130 δισ. ευρώ. Οπότε ήταν εύκολο να... παραπέσουν έξι δισεκατομμύρια, τα οποία, όπως διαπίστωσαν οι ίδιες οι ευρωπαϊκές αρχές, δεν αξιοποιήθηκαν ως όφειλαν και ούτε βάσει των ευρωπαϊκών προδιαγραφών και κανονισμών. Αυτό το ποσό, σύμφωνα με δημοσιεύματα του ευρωπαϊκού Τύπου, μοιράστηκε για την κατασκευή γεφυριών στη μέση του πουθενά, λιμανιών που δεν συνδέονται με την ενδοχώρα και για πίστες του σκι σε πεδιάδες.
Την ίδια στιγμή, η ΕΕ διατηρεί ξεχωριστή ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία σε 139 χώρες, με στόχο να ενισχύσει το προφίλ της ως παγκόσμιας δύναμης με κύρος και ρυθμιστικό ρόλο. Μέσω αυτών των αντιπροσωπειών οι Βρυξέλλες έχουν κλείσει πολλές συμφωνίες συνεργασίας με διάφορες χώρες εκτός Ευρώπης. Το αντικείμενο αυτών των συμφωνιών, που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αφορούν αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια ή ακόμη και δισεκατομμύρια, θεωρείται αρκετά νεφελώδες.
Πέραν τούτου, αφορούν χώρες οι οποίες έχουν βρεθεί ουκ ολίγες φορές στα φώτα της δημοσιότητας με αφορμή παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και με καθεστώτα που απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν δημοκρατικά. Σε αυτές συμπεριλαμβάνονται η Αγκόλα, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και η Νιγηρία.
Ζιμπάμπουε
Η ευρωπαϊκή οικονομική συνδρομή δεν περιορίζεται μόνο σε χώρες με τις
οποίες υπάρχουν επίσημες συμφωνίες. Η ΕΕ αποτελεί έναν από τους έμμεσους
χρηματοδότες του καθεστώτος Μουγκάμπε στη Ζιμπάμπουε, καθώς από το 2002
έχει διοχετεύσει στη χώρα αναπτυξιακή βοήθεια ύψους 1,5 δισ. ευρώ.
Η
ΕΕ αποτελεί έναν από τους έμμεσους χρηματοδότες του δικτάτορα Μουγκάμπε
στη Ζιμπάμπουε. Από το 2002 έχει διοχετεύσει στο καθεστώς αναπτυξιακή
βοήθεια ύψους 1,5 δισ. ευρώ
Τα χρήματα αυτά περνούν μέσω «μη κυβερνητικών καναλιών», με σκοπό να φτάσουν στον λαό, που πραγματικά ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης και έχει ίσως το χαμηλότερο προσδόκιμο ζωής στον κόσμο: τα 34 χρόνια.
Κι όμως, ενώ είναι γνωστό πως οι συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού δεν βελτιώνονται και ότι ο Ρόμπερτ Μουγκάμπε εξακολουθεί να αυξάνει την προσωπική του περιουσία, η ΕΕ δεν διακόπτει τη χρηματοδότηση, ούτε φαίνεται να θέτει κάποιο αυστηρό... μνημόνιο σε αντάλλαγμα.
Οπότε η σύζυγος του δικτάτορα, Γκρέις, μπορεί να υπερηφανεύεται ότι διαθέτει περισσότερα ζευγάρια παπούτσια από την Ιμέλντα Μάρκος, τη στιγμή που οι συμπατριώτες της λιμοκτονούν.
Αλλη μια ιστορία «τρέλας» είναι η χρηματοδότηση της νήσου Πίτκερν με 4,4 εκατ. ευρώ αναπτυξιακής βοήθειας τα τελευταία 13 χρόνια. Το Πίτκερν ανήκει σε ένα μικρό νησιωτικό σύμπλεγμα στον Ειρηνικό και αποτελεί απομεινάρι της βρετανικής αποικιοκρατίας. Εχει μόλις 48 κατοίκους, στην πλειονότητά τους ψαράδες, όπερ σημαίνει ότι ετησίως έκαστος δικαιούται 6.800 ευρώ ευρωπαϊκής βοήθειας. Πικάντικη λεπτομέρεια: το θεωρητικά «πλούσιο» αυτό νησί δεν απέκτησε καν λιμάνι ή αεροδρόμιο.
ΜΑΡΙΑ ΑΔΑΜΙΔΟΥ
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
ΚΑΡΕΛ ΝΤΕ ΓΚΟΥΧΤ
Δεν δήλωσε 1,2 εκατ. ευρώ
Στα τέλη Νοεμβρίου ο Κάρελ Ντε Γκουχτ θα πρέπει να λογοδοτήσει ενώπιον
του δικαστηρίου και να εξηγήσει πώς ακριβώς... ξέχασε να δηλώσει στην
Εφορία κέρδη από το χρηματιστήριο ύψους 1,2 εκατομμύρια ευρώ.
Ο επίτροπος αρμόδιος για θέματα Εμπορίου είχε την πλήρη κάλυψη του προέδρου της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, ο οποίος, προφανώς, δεν ασχολείται με τέτοιου είδους... μικροποσά.
«Πρόκειται για ένα ιδιωτικό περιστατικό φορολογικού περιεχομένου, που αφορά μια χρονική περίοδο κατά την οποία ο Ντε Γκουχτ δεν ήταν ακόμη επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Ενωση», εξήγησε η εκπρόσωπος του Μπαρόζο και προσέθεσε ότι μέχρι να αποδειχθεί ότι ήταν ένοχος, ισχύει για τον επίτροπο το τεκμήριο της αθωότητας.
Ο Βέλγος πολιτικός, όμως, δεν ήταν ουρανοκατέβατος στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Από το 1980 έως το 1994 θήτευσε ως ευρωβουλευτής, ενώ τα αμέσως επόμενα χρόνια, μέχρι το 2003, ήταν βουλευτής στο φλαμανδικό Κοινοβούλιο.
Το 2004 χρίσθηκε υπουργός Εξωτερικών του Βελγίου και το 2009 ανέλαβε το πόστο του επιτρόπου - αρχικά με αντικείμενο την ανθρωπιστική βοήθεια και από το 2010 το εμπόριο.
Θα πρέπει, λοιπόν, να εξηγήσει στο δικαστήριο πώς ένας τόσο δραστήριος υπουργός και επίτροπος βρίσκει τον χρόνο -και φυσικά το ανάλογο κεφάλαιο- για να παίξει στο χρηματιστήριο και να κερδίσει τόσο μεγάλα ποσά.
Πηγή: ΕΘΝΟΣ