Καίνε το περιβάλλον.

Έχουν καταφέρει να «κάψουν» το μυαλό των πολιτών; 

                                                                  Κώστας Δροσόπουλος

                                                           Πρόεδρος Ε.Μ.Δ.Υ.Δ.Α.Σ./Δ.Ε.

    Το Πανελλήνιο ολοκαύτωμα που ζήσαμε το καλοκαίρι του 2007 προκάλεσε σε όλους μας, εκτός από αγανάκτηση, θυμό και πόνο ποικίλες σκέψεις, εκτιμήσεις και αρκετές φορές αναθεωρήσεις «δεδομένων». Πάνω στην πραγματικότητα των καμένων ανθρώπων, σπιτιών, καλλιεργειών κ.λ.π. κάποιοι προβληματίζονται πραγματικά και κάποιοι άλλοι εικονικά.

    Τρεις ήταν οι βασικές στάσεις απέναντι στην καταστροφή:

• Η μοιρολατρική προσγείωση στη «σκληρή» πραγματικότητα, η αποδοχή του «όπου φτωχός και η μοίρα του» και η στοίχιση πίσω από τα παχιά λόγια και τις υποσχέσεις των κομμάτων της αστικής εξουσίας για στήριξη και ανασυγκρότηση.

• Η αφωνία και οι βουβές διαμαρτυρίες που προωθήθηκαν από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ή καλύτερα Αποβλάκωσης) και κάποιους «ριζοσπάστες αριστερούς» (άλλη έκδοση μοιρολατρίας).

• Η κοινωνική και οικονομική ανάλυση του φαινομένου και η ανατρεπτική δράση που συναρτάται με τις αιτίες του προβλήματος στη χώρα μας αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Ανάλυση που στοχεύει κύρια στις ευθύνες του κυρίαρχου καπιταλιστικού συστήματος που έχει ως συστατικό του στοιχείο την εκμετάλλευση ανθρώπων και περιβάλλοντος.

  Υιοθετώντας την τρίτη άποψη, είναι αναγκαίο να αναδειχθεί ο βασικός ένοχος για τον πύρινο όλεθρο.

   Ένοχες είναι οι για δεκαετίες εφαρμοζόμενες πολιτικές των κυβερνήσεων του αστικού δικομματισμού που έχουν μετατρέψει το περιβάλλον σε κερδοφόρο εμπόρευμα. Τι να πρωτοθυμηθούμε;

-         Τους νόμους που ψήφισαν (Ν.998/1979 επί Ν.Δ., Ν.1734/1989 και 3208/2003 επί ΠΑ.ΣΟ.Κ., την αναθεώρηση του Συντάγματος  το 2001 επί ΠΑ.ΣΟ.Κ., την πρόταση  αναθεώρησης του Συντάγματος  το 2006-2007 επί Ν.Δ) που στοχεύουν στην παράδοση δασικών εκτάσεων σε οικοδομικά συμφέροντα;

-         Τους νόμους για τα σχέδια πόλεων, τον αιγιαλό και την παραλία, την μη ύπαρξη κτηματολογίου και δασολογίου;

-         Την ατιμωρησία και την ενθάρρυνση κάθε λογής αυθαιρετούχων στο δάσος, στην πόλη, στον αιγιαλό και την παραλία, στα ποτάμια και τους χειμάρους;

-         Την αδιαφορία για τη λήψη μέτρων πρόληψης των πυρκαγιών (περικοπές δαπανών για δασοπροστασία, 4.000 κενές θέσεις στην Πυροσβεστική, ανακατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ Δασικών Υπηρεσιών και Πυροσβεστικής);

-         Το γεγονός ότι από τις καμένες εκτάσεις την τελευταία 25ετία αναδασώνεται μόνο το 10% περίπου;

    Ένοχος είναι η πρωτοφανής κυβερνητική έλλειψη σχεδιασμού, οργάνωσης και συντονισμού στον τομέα κατάσβεσης; Σοβαρή ευθύνη έχουν και οι φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που συναινούν στην προώθηση οικονομικών συμφερόντων και των εκάστοτε κυβερνητικών πολιτικών, αδιαφορούν ακόμα και για στοιχειώδεις ενέργειες προστασίας και εξεγείρονται μόνο πάνω στα καμένα.

     Ένοχη είναι η παγκόσμια κοινωνικοοικονομική τάξη πραγμάτων που με τον προσανατολισμό της  ανατρέπει την κλιματική ισορροπία φέρνοντας παρατεταμένα ακραία καιρικά φαινόμενα (καύσωνες, πλημμύρες, ατμοσφαιρικές αλλοιώσεις, λιώσιμο πάγων κ.λ.π.). Σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, σε κάθε πηγή φυσικού πλούτου ο καπιταλισμός ανιχνεύει επιχειρηματικές δραστηριότητες, συγκεντρώνει κέρδη για τους λίγους αδιαφορώντας αν αυτό οδηγεί σε καταστροφή ανθρώπων και φύσης.

   Το θέμα όμως είναι όχι μόνο να καταλογίζουμε ευθύνες. Το θέμα είναι η συνειδητοποίηση από τους πολίτες της άμεσης σχέσης των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων (με τα κατά καιρούς δεκανίκια τους) με ποικιλόμορφα οικονομικά συμφέροντα. Το θέμα είναι ο πολίτης να μην γαντζώνεται σε μικροατομικές επιδιώξεις και να οικοδομεί τη ζωή του και τη ζωή των επόμενων γενεών στη σαθρή βάση της πελατειακής σχέσης με τους πολιτικούς κύκλους του συστήματος.

    Οι πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, εκτός από την περιορισμένη αποδοκιμασία των βασικών πυλώνων του αστικού δικομματισμού, δεν οδήγησαν (όπως ήταν αναμενόμενο) σε ριζικές κοινωνικές διαφοροποιήσεις. Η ψήφος μάλιστα σε περιοχές που κατακάηκαν μόνο σε μελαγχολικές σκέψεις οδηγεί. Το εύλογο ερώτημα είναι ΓΙΑΤΙ;

   Η βασική επιτυχία του συστήματος στη χώρα μας αλλά και παγκόσμια είναι ότι έχει κυριαρχήσει το μοντέλο  «πολίτης-άτομο». Αυτός που βλέπει μόνο λίγο μακρύτερα από τη μύτη του, αυτός που σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και πιθανόν το στενό περιβάλλον του. Αγανακτεί και ξεσηκώνεται στιγμιαία όταν νιώθει ότι θίγεται από τα στενά standard της ζωής του. Στοιχίζεται πίσω από υποκριτές και ισχυρούς για να νιώθει «ασφάλεια». Αδιαφορεί για το πρόβλημα του διπλανού σκεφτόμενος ότι δεν τον αγγίζει τον ίδιο. Και φυσικά δεν αναφερόμαστε στο 20% του πληθυσμού που συνδέεται στενά με την ολιγαρχία και που δεν έχει κανένα λόγο να είναι ευαίσθητο αφού ζει παρασιτικά σε βάρος του υπόλοιποι 80% του πληθυσμού.

    Ανατρέπεται αυτή η κατάσταση; Όταν αντιμετωπίζεις την καταθλιπτική υπεροχή του παγκόσμιου καπιταλισμού (οικονομική και πολιτικοστρατιωτική δύναμη, μέσα ενημέρωσης) εύλογο είναι να σκεφτείς ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Όμως η ιστορική εμπειρία αιώνων διδάσκει αισιοδοξία. Πάνω στο έδαφος της καταπίεσης έχουν ξεπηδήσει κοσμογονικές αλλαγές. Οι λαοί έχουν τεράστια δύναμη αρκεί να το συνειδητοποιήσουν.

   Γι΄αυτό σήμερα η μόνη ηθική, ανθρώπινη στάση είναι η με κάθε τρόπο εναντίωση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και στους εκπροσώπους της.  Στους χώρους δουλιάς, στις γειτονιές, στους δρόμους, στα χωριά δίνονται οι πραγματικές μάχες αντίστασης και ανατροπής. Αυτές που μπορεί να χαράξουν φως ελπίδας.

 Γιατί δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να «κάψουν» ολοσχερώς τα μυαλά του λαού.    

 Γιατί στη φύση και στη κοινωνία ισχύει αυτό που εύστοχα εκφράζει το ποιητικό τετράστιχο:

                     Σταλιά, σταλιά με τον καιρό

                                                              Τρυπάει την πέτρα το νερό

                                                              Και μια μικρή ραγισματιά

                                                              Απλώνει ρίζες και κλαδιά.