Εξαγωγή της πολιτικής που εφαρμόστηκε στην
Ελλάδα
Οι Ευρωπαίοι τώρα βιάζονται να
επεκτείνουν τα μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας
09.12.2014
Συντάκτης:
Μπάμπης Μιχάλης
Πάνω που είπαμε ότι θα δούμε τους «άρρωστους» με τη δημοσιονομική πειθαρχία
Γερμανούς της Μέρκελ να… τρώνε άγριο ξύλο από Γάλλους και Ιταλούς, χθες στο
Eurogroup όλοι έκαναν την πάπια, ενώ την ίδια στιγμή ένα εσωτερικό σημείωμα του
ΔΝΤ φώτιζε αμυδρά τα αίτια.
Ολα ξεκίνησαν από μια συνέντευξη της Γερμανίδας καγκελαρίου το
Σαββατοκύριακο, στην οποία καλούσε την Ιταλία και τη Γαλλία να υιοθετήσουν
επιπλέον μέτρα προκειμένου να μην παραβιάσουν την προβλεπόμενη από το Σύμφωνο
Σταθερότητας μείωση του δημόσιου ελλείμματός τους το 2015. Οι συστάσεις Μέρκελ
προκάλεσαν την μήνιν της ιταλικής και της γαλλικής πλευράς.
«Η ιταλική κυβέρνηση δεν έχει ποτέ επιτρέψει στον εαυτό της να κάνει υποδείξεις
προς μία χώρα-μέλος της Ε.Ε. και ζητούμε από τη Γερμανία να επιδείξει τον ίδιο
σεβασμό», δήλωσε ο Ιταλός υφυπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Σάντρο Γκότζι
προσθέτοντας ότι «η καγκελάριος Μέρκελ θα πρέπει να επικεντρωθεί στην εσωτερική
ζήτηση της Γερμανίας, την έλλειψη επενδύσεων ή τις ανισορροπίες του ισοζυγίου
πληρωμών». «Τις μεταρρυθμίσεις τις κάνουμε στη Γαλλία όχι για να ευχαριστήσουμε
τον έναν ή τον άλλον Ευρωπαίο ηγέτη αλλά επειδή είναι αναγκαίο για τη χώρα»,
αντέτεινε από την πλευρά του ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μισέλ Σαπέν,
συμπληρώνοντας ότι η Γερμανία έχει τα δικά της προβλήματα, από διαλυμένους
δρόμους έως υπογεννητικότητα. Αιχμηρότερος όλων ο πρώην υποψήφιος της γαλλικής
Αριστεράς για την προεδρία, Ζαν Λικ Μελανσόν έγραψε στο twitter: «Ράψτε το,
κυρία Μέρκελ. Η Γαλλία είναι ελεύθερη. Ασχοληθείτε με τους φτωχούς σας».
Σ’ αυτήν την «ωραία ατμόσφαιρα» ξεκίνησε το χθεσινό Eurogroup. Και ενώ όλοι
περιμέναμε τη σύγκρουση να κλιμακώνεται, αυτό δεν έγινε. Γάλλοι και Ιταλοί
έκαναν «μόκο» ενώ όλοι μαζί οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης δέχτηκαν
αδιαμαρτύρητα τις εισηγήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οτι δηλαδή επτά
κράτη-μέλη (Μάλτα, Αυστρία, Βέλγιο και Ιταλία, Γαλλία, Πορτογαλία και Ισπανία)
κινδυνεύουν να παραβιάσουν τα όρια των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας.
Ειδικά για το Παρίσι και τη Ρώμη, αφού… εγκωμιάστηκαν οι δημοσιονομικές τους προσπάθειες,
διαπιστώθηκε ότι τα μέτρα που οι κυβερνήσεις τους έχουν ανακοινώσει δεν
επαρκούν και εξαγγέλθηκε -όπως είχε ζητήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή- η επανεξέταση
της κατάστασης τον ερχόμενο Μάρτιο.
Εν τω μεταξύ, μία ημέρα νωρίτερα η Standard & Poor’s είχε υποβαθμίσει το
αξιόχρεο της Ιταλίας για τα άσχημα δημοσιονομικά της μεγέθη.
Το ερώτημα που προβάλλει είναι γιατί όλα αυτά. Γιατί τώρα η άκομψη παρέμβαση
Μέρκελ και η ένταση μεταξύ των εταίρων; Γιατί τώρα η υποβάθμιση της Ιταλίας;
Γιατί τόσο μεγάλη φασαρία για την τήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας όταν
όλοι -ακόμη και οι τυφλοί- βλέπουν πια ότι η πειθαρχημένη δημοσιονομικά
οικονομία της ευρωζώνης βουτά όλο και πιο βαθιά στη στασιμότητα;
Απάντηση ίσως να δίνει ένα εσωτερικό σημείωμα που -διόλου τυχαία- κοινοποίησε
χθες το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Σε αυτό το Ταμείο υποστηρίζει ότι η
ανάπτυξη από μόνη της δεν θα λύσει το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας στην
ευρωζώνη. Χρειάζονται, λέει, μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας
οικονομιών-κλειδί όπως η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, χρειάζεται ο
περιορισμός της προστασίας των μόνιμων εργαζομένων.
Οι εργαζόμενοι
Οι υπεύθυνοι χάραξης της οικονομικής πολιτικής θα πρέπει να κλείσουν το
χάσμα μεταξύ των εργαζομένων προσωρινής απασχόλησης και των εργαζόμενων πλήρους
απασχόλησης μέσω της χαλάρωσης της προστασίας των δεύτερων.
Η πολιτική είναι γνωστή. Εφαρμόστηκε στην Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα
χρόνια, στη Γερμανία πριν από δέκα χρόνια, και οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους
στην εξαθλίωση. Τώρα πρέπει να εφαρμοστεί άμεσα και στις υπόλοιπες χώρες της
ευρωζώνης, με πρώτες και καλύτερες αυτές που πιέζονται δημοσιονομικά. Και τώρα
είναι η στιγμή, προτού δηλαδή ξεκινήσουν οι εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις του
2015 και αρχίσουν να βγαίνουν πρωθυπουργοί… «Τσάβες των Βαλκανίων», «πρώην
μαοϊκοί» και άλλοι ανεξέλεγκτοι τύποι. Αυτό φοβούνται η Μέρκελ, οι υπόλοιπες
συντηρητικές κυβερνήσεις της ευρωζώνης, η Κομισιόν και το ΔΝΤ. Μήπως δεν
προλάβουν. Γι’ αυτό και πιέζουν αφόρητα.
Απόψεις-Παρεμβάσεις 
