ΔΙΑΦΑΝΟ ΘΕΑΤΡΟ - ΣΥΝΕΡΓΟΙ

ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ: «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ-ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ»

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 2010

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ

Επίκαιρο όσο ποτέ το θεατρικό έργο “Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω” του Dario Fo, ανεβαίνει, μετά από πρωτοβουλία των “Πρωτοβάθμιων Σωματείων Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα”, από το “Διάφανο Θέατρο” με τη συνεργασία και μελών των “Συνεργών” στο Λαϊκό Θέατρο του Δήμου στην οδό Γερμανού. Τι λένε τα μέλη της θεατρικής ομάδας "Διάφανο θέατρο": "Αυτές τις δύσκολες στιγμές της οικονομικής κρίσης, της αποδόμησης του κοινωνικού ιστού και της σύνθλιψης των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, αισθανθήκαμε πως πρέπει να μιλήσουμε, να ενώσουμε τις φωνές μας και να σταθούμε όρθιοι. Να αντιτάξουμε στη συγκυρία, στις πολιτικές της “τρόικας” και στην ξηρασία της κρίσης τη δροσιά της τέχνης και του πολιτισμού, τον καθαρό λόγο του Νομπελίστα Dario Fo και των εργατών ηρώων του."

Πρωτοβάθμια Σωματεία Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα

EΛΛΑΔΑ 2010

Το κίνημα «Δεν πληρώνω»

Δανειζόμενες τον τίτλο από το έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», όλο και περισσότερες ομάδες πολιτών αντιδρούν στις οικονομικές εξελίξεις και δεν πληρώνουν διόδια, εισιτήρια, ΕΡΤ κλπ, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της «Ελευθεροτυπίας». Παράλληλα, ενώ έρευνα δείχνει ότι πλέον επτά στους δέκα Έλληνες διαχειρίζονται σήμερα τα οικονομικά τους με φειδώ και σωφροσύνη, ο Mark Boyle, ιδρυτής της κοινότητας Freeconomy, εξηγεί πως κατάφερε να ζήσει χωρίς χρήματα τους τελευταίους 18 μήνες.

Δεν πληρώνω διόδια

Το κίνημα πολιτών που είπε «όχι» στα διόδια ξεκίνησε πριν από περίπου δύο χρόνια και αρχικά είχε στόχο τα διόδια Κορίνθου-Πατρών. Γρήγορα δημιουργήθηκε το Πανελλήνιο Συντονιστικό Μέτωπο Ενάντια στα Διόδια και οι Επιτροπές Κατοίκων, Πολιτών και Εργαζομένων ενάντια στα διόδια σε όλη την χώρα. Οι επιτροπές έχουν προχωρήσει σε πολυάριθμες κινητοποιήσεις «ανοίγοντας» διόδια σε διάφορες περιοχές.

ΤΟ ΕΡΓΟ

Το 1974 ο Dario Fo ανέβαζε στο θέατρο μια εντελώς σουρρεαλιστική ιστορία: φαντάστηκε πως οι τιμές διπλασιάστηκαν μέσα σε ένα μήνα (μα, γίνονται αυτά τα πράματα;) και πως οι κάτοικοι μιας γειτονιάς του Μιλάνο αποφάσισαν να πληρώσουν στο σουπερ-μάρκετ τα μισά χρήματα από όσα τους ζητήθηκαν -ή οι πιο θαρραλέοι να μην πληρώσουν τίποτα! (μα, γίνονται αυτά τα πράγματα;). Πού να φανταζόταν τι θα ακολουθούσε; Λίγους μήνες μετά, κάποιοι τρελοί Ιταλοί έκαναν αυτό, που εκείνος είχε περιγράψει επί σκηνής, πράξη! Μάλιστα, ο Fo κατηγορήθηκε ως “υποκινητής εξέγερσης” από έντυπο που ανήκε στο Μπερλουσκόνι! Το πιο σουρρεαλιστικό από όλα είναι πως στις δίκες που έγιναν κατόπιν, καθώς οι ιδιοκτήτες των σούπερ-μάρκετ έκαναν μηνύσεις, οι “πελάτες-κλέφτες”… αθωώθηκαν! Αυτά συνέβαιναν στην Ιταλία, στην δεκαετία του ‘70. Το 1997 ο Fo τιμήθηκε -δικαίως- με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Δέκα χρόνια μετά, ο συγγραφέας ξαναγράφει το έργο  προσαρμοσμένο στην σύγχρονη πια επικαιρότητα -η οποία είναι, μάλλον, λίγο χειρότερη από εκείνη της δεκαετίας του ‘70 (αν σκεφτούμε μόνον ότι ο Μπερλουσκόνι είναι πλέον, για τρίτη φορά πρωθυπουργός). Ο τίτλος πλέον, ελαφρώς αλλαγμένος, είναι “Sotto paga – non si paga”, δηλαδή “Είμαστε κακοπληρωμένοι – δεν πληρώνουμε!”. Το νέο κείμενο αναφέρεται στην κρίση, στις ομαδικές απολύσεις, στο “chômage technique” (την κατάσταση δηλαδή, κατά την οποία οι εργαζόμενοι είναι στο stand-by: δεν έχουν απολυθεί ακόμα, αλλά δεν πληρώνονται, γιατί δεν υπάρχει αντικείμενο εργασίας), στους απασχολούμενους ή άνεργους πτυχιούχους, στην τραπεζική αισχροκέρδεια, στην παγκοσμιοποίηση, στην καταστολή και στην οικονομία της ρουλέτας και του τζόγου, για να καταλήξει στον εξής εμπνευσμένο διάλογο:

-Δεν μπορώ να πάρω κάτι που δεν μου ανήκει, δεν γίνεται να μην πληρώσω, δεν είμαι κλέφτης!

-Μα, σκέψου λίγο: είναι ένα αντικείμενο που κατασκευάστηκε από συναδέλφους σου εργάτες στην Κίνα, άρα το προϊόν ανήκει στους εργάτες!

ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Η εξέγερση σαν αυτοάμυνα

Αν ένα έργο μιλάει από μόνο του, είναι κακό να το φτωχαίνεις με πολλά λόγια. Εμείς απλώς το επιλέξαμε γιατί κάτι έπρεπε να πούμε και να κάνουμε σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάμε. Ένα σημείο θέλω να επισημάνω: το σημείο της αντίδρασης στα όποια μέτρα επιβάλλονται στους κατά πιεσμένους· τη δικαιολογημένη αυτοάμυνα όταν η εξουσία σού στρέφει τα όπλα της· τη μαζική απειθαρχία, το ειδικό βάρος που έχει η μαζική συμμετοχή στην αντίσταση. Στο έργο του Dario Fo λοιδορείται η «έννομη τάξη» που είναι εργαλείο στην υπηρεσία των εξουσιαστών. Αλλά μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει παντού; Πικρόχολα διαπιστώνει κανείς πως, αν ένας νόμος μπορούσε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών, θα κηρυσσόταν παράνομος. Η αγανάκτηση και η απελπισία  είναι ένας καλός σύμβουλος για τις μάζες των «από κάτω». Γιατί από εκεί, από το χώμα, από τους «τάφους» των καθημερινών ανθρώπων με κίνητρο τις ανάγκες τους ξεπήδησαν και θα συνεχίσουν ν’ ανθίζουν οι ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Ο «έχοντες και κατέχοντες» ενοχοποίησαν το παρελθόν μας, ισοπέδωσαν το παρόν μας, ας μην τους αφήσουμε να λεηλατήσουν το αύριο και το μέλλον των παιδιών μας!

ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σκηνοθεσία: Γιώργος Φραντζόλας

Μουσική Επιμέλεια: Γιώργος Φραντζόλας

Σκηνικά: Όποιος πρόλαβε! Όλη η ομάδα.

Κοστούμια: Ελένη Τσιλίρα

Φωτισμοί: Γιώργος Φραντζόλας, Μάριος Καραθανάσης

Eπιμέλεια προγράμματος και αφίσσας: Γιώργος Φραντζόλας, Βασίλης Τάσσης, Χριστίνα Παπανικόλα 

Eυχαριστίες στους:

-          Πρωτοβάθμια Σωματεία Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα για την πρόταση, συνεργασία και υποστήριξη.

-          Διονύση Κανάκη για την προσφορά συνθέσεων μουσικής που αποτελούν μέρος της μουσικής της παράστασης.

 ΔΙΑΝΟΜΗ

(με σειρά εμφάνισης)

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ

Ο Ντάριο Φο γεννήθηκε στο Λεγκιούνο- Σαντζιάνο στις 24 Μαρτίου 1926. Ο πατέρας του ήταν διευθυντής των ιταλικών σιδηρόδρομων κι έτσι οι συχνές μετακινήσεις, λόγω μεταθέσεων, αποτέλεσαν ένα σημαντικό κομμάτι της παιδικής του ηλικίας. Διδάσκεται την τέχνη της αφήγησης από την γιαγιά του, του ψαράδες και τους φυσητές γυαλιού. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, τον βρίσκει στην αρχιτεκτονική σχολή του Μιλάνο. Η συμμετοχή του στην ιταλική αντιφασιστική αντίσταση έρχεται ως φυσικό επακόλουθο της δράσης της οικογένειας του. Με το τέλος του πολέμου, ο Φο θα συνεχίσει τις σπουδές αρχιτεκτονικής στο Μιλάνο, ωστόσο σταδιακά αρχίζει και η επαφή του με το θέατρο.

Στα «μικρά θέατρα» θα παρουσιάσει τους πρώτους μονολόγους και σύντομα βρίσκεται στο θέατρο του Φράνκο Παρέντι, εγκαταλείποντας την αρχιτεκτονική. Με την είσοδό του στο χώρο του θεάτρου γνωρίζει και τη Φράνκα Ράμε, γόνο θεατρικής οικογένειας, που θα αποτελέσει το «έτερο ήμισυ» της ζωής του θεατρικού συγγραφέα.

Το 1951, ο Φο αναλαμβάνει να παρουσιάσει ραδιοφωνική εκπομπή στη RAI. Η έμπνευσή του να μετατρέψει βιβλικές ιστορίες σε σατιρικούς μονολόγους προκάλεσε την αντίδραση των αρχών και την απαγόρευση της εκπομπής. Ήταν η πρώτη φορά που ο Φο λογοκρίνεται, όχι όμως η τελευταία, καθώς –ευτυχώς- δεν κράτησε ποτέ το στόμα του κλειστό.

Το έργο του «Δάχτυλο στο μάτι», προκαλεί την αντίδραση της εκκλησίας, αλλά και την επιδοκιμασία του κοινού. Ο Φο και η ομάδα του κυνηγήθηκαν. Όσο όμως οι αρχές προσπαθούσαν να τον φιμώσουν τόσο το κοινό τον αποθέωνε.

Στα μέσα τις δεκαετίας του ’50, ο Φο «εισβάλει» στο χώρο του κινηματογράφου, γράφοντας σενάρια και συμμετέχοντας σε ορισμένες ταινίες. Τέσσερα χρόνια αργότερα επιστρέφει στο θέατρο ιδρύοντας μαζί με τη σύντροφό του την θεατρική ομάδα «Ντάριο Φο—Φράνκα Ράμε», με την οποία θα πραγματοποιήσει περιοδείες σε ολόκληρη την Ιταλία.

Τα έργα του θα γνωρίσουν μεγάλη επιτυχία και σύντομα σπάνε τα σύνορα της Ιταλίας. Σουηδία και Πολωνία γίνονται οι πρώτες χώρες που «φιλοξενούν» το επαναστατικό πνεύμα του Φο, ενώ η διεθνής αναγνώριση έρχεται μέσα από τη Γιουγκοσλαβία, όταν ανέβηκε στο Ζάγκρεμπ το έργο «Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ».

Την ίδια στιγμή, στην Ιταλία ταράσσει τα νερά και προκαλεί πλήθος αντιδράσεων. Το τηλεοπτικό πρόγραμμά του στη RAI, προκαλεί ακόμη και την αντίδραση της ιταλικής μαφίας – σε ένα επεισόδιο αναφέρθηκε στη δολοφονία ενός δημοσιογράφου-, με αποτέλεσμα το πρόγραμμα σταδιακά να λογοκρίνεται και τελικά να διακόπτεται.

Στους διώκτες του Φο εντάχθηκαν στη συνέχεια ακροδεξιοί ακόμη και η κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία θεώρησε ασέβεια το έργο "La Signora e da buttare" (1967) και απαγόρευσε την έκδοση βίζα στον Φο για πολλά χρόνια. Ένα χρόνο αργότερα θα έρθει η ολική ρήξη του Ιταλού συγγραφέα με το Σοβιετικό κόσμο, όταν θα αντιδράσει για την συντριβή της «Άνοιξης της Πράγας» από τις δυνάμεις του Συμφώνου της Βαρσοβία.

Το 1969, ο Ντάριο Φο ανεβάζει το Mistero Buffo, το οποίο αναγνωρίζεται ως η αρχή του «αφηγηματικού θεάτρου». Θα ακολουθήσουν τα έργα «Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού», «Φενταγίν», «Δεν Πληρώνω! Δεν Πληρώνω!», αλλά και ένα τραγικό περιστατικό που θα σημαδέψει το ζευγάρι Φο - Ράμε. Το 1973, η Φράνκα Ράμε απήχθη από νεοφασίστες συνεργάτες των Καραμπινιέρι του Μιλάνου, βασανίστηκε και βιάστηκε. Δύο μήνες αργότερα επέστρεψε στο σανίδι με ακόμη δυναμικότερους αντιφασιστικούς μονολόγους.

Περίπου μία εικοσαετία αργότερα, έχοντας παρουσιάσει αρκετά νέα έργα όπως «Η Μαριχουάνα της Μαμάς», «Όλα για το Σπίτι, Κρεβάτι κι Εκκλησία», «Η Όπερα του Ζητιάνου», «Ο Πάπας και η Μάγισσα», «Το Ανοιχτό Ζευγάρι» κ.α, έχοντας σπάσει την απαγόρευση εισόδου στην Αμερική, ύστερα από αντιδράσεις Αμερικανών συγγραφέων, έχοντας κατακτήσει τέσσερα βραβεία (Σόννινγκ, Premio Eduardo, Όμπι, Agro Dolce), τελικά του απονέμεται το βραβείο Νόμπελ (1997).

Το 2006, ο Ντάριο Φο θα επιχειρήσει να εκλεγεί δήμαρχος του Μιλάνο, υποστηριζόμενος από την «Κομουνιστική Επανίδρυση», ωστόσο συγκεντρώνοντας το 20% των ψήφων δεν θα τα καταφέρει ο ίδιος αλλά η σύζυγός του θα εκλεγεί.

Εργογραφία

Δάχτυλο στο μάτι - Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ - Είχε δυο Πιστόλια (με Άσπρα και Μαύρα Μάτια) - Αυτός που Κλέβει ένα Πόδι Έχει Τύχη στην Αγάπη - Μίστερο Μπούφο - Ο Εργάτης Ξέρει 300 Λέξεις το Αφεντικό 1000, Γι' αυτό Είναι Αφεντικό - Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού και μερικών άλλων ανατρεπτικών - Φενταγίν - Δεν Πληρώνω! Δεν Πληρώνω! - Η Μαριχουάνα της Μαμάς Είναι πιο Γλυκιά - Όλο Σπίτι, Κρεβάτι κι Εκκλησία  - Η Ιστορία μιας Τίγρης κι Άλλες Ιστορίες - Η Όπερα του Ζητιάνου - Μαμά φρικιό και 8 μονόπρακτα - Λεύτερο ζευγάρι - Γύρισα σπίτι - Ελισάβετ: Γυναίκα Κατά Λάθος - Το Ημερολόγιο της Εύας -Ένας Ήταν Γυμνός κι ο Άλλος Φόραγε Φράκο - Ο Πάπας και η Μάγισσα - Ο Ανώμαλος Δικέφαλος - Εναντίον των αθυρόστομων γελωτοποιών - Ο Τζοάν Παντάν και η ανακάλυψη της Αμερικής - Δέσε με εγώ θα τα σπάσω όλα - Είχε δυο πιστόλια - Κλέψε λιγότερο -  Κλάξον τρομπέτες και πλάκες - Μπούμ-μπούμ - Ποιός είναι; - Αστυνομία - Λα Τζουλαράτα - Η μεγάλη παντομίμα -Ο έρωτας και η ειρωνεία

«Εκείνο που πάντα προσπάθησα να κάνω αυτά τα χρόνια ήταν να επιδιώξω να δει ο κόσμος την πραγματική διάσταση της εξουσίας, να ανακαλύψει το πρόσωπό της. Με λίγα λόγια, θέλω να πω, ότι οι επαναστάσεις δε γεννιούνται επειδή κάποιος ξυπνάει ένα πρωί και λέει:«Τι ωραία μέρα, ας κάνουμε την επανάσταση» Με άλλα λόγια να δημιουργήσεις στον κόσμο την συνείδηση ότι είναι εκμεταλλευόμενος, να τον κάνεις να δει την διάσταση της εκμετάλλευσής του. [...]» (Ντάριο Φο)

«Η άγνοια είναι η βάση της αδικίας. Σήμερα πρέπει να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι εμείς οι άλλοι, οι θεατράνθρωποι, οι διανοούμενοι, οι ηθοποιοί, έχουμε το δικαίωμα του λόγου και τη δυνατότητα να ενημερώνουμε τους νέους. Έχουμε το χρέος να αφηγούμαστε τη ζωή. [...] Άνθρωποι όλων των χωρών, αφηγηθείτε την ιστορία σας». (Ντάριο Φο)

ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑΣ

 Γεννήθηκα το 1959 και μεγάλωσα σε εργατική γειτονιά της Πάτρας από γονείς επίσης εργάτες. Με το θέατρο ασχολήθηκα ως φοιτητής του Πανεπιστημίου της Πάτρας. Έκτοτε για 32 χρόνια έπαιξα, σκηνοθέτησα, έγραψα, φώτισα πολλές παραστάσεις. Είμαι ιδρυτικό μέλος του «Διάφανου Θεάτρου» και έχω συνεργαστεί σχεδόν με το σύνολο των ερασιτεχνικών σχημάτων της πόλης και της περιοχής.

ΕΛΕΝΗ ΤΣΙΛΙΡΑ 

Γεννήθηκε στην Πάτρα. Εργάζεται σε εμπορικό κατάστημα και παράλληλα ασχολείται με το ερασιτεχνικό θέατρο και τη μουσική. Είναι ιδρυτικό μέλος των «ΣΥΝΕΡΓΩΝ» μετά από μια μακροχρόνια συνεργασία με άλλες θεατρικές ομάδες. Είναι επίσης μέλος της «Πατραϊκής Μαντολινάτας». Έχει κάνει τα κοστούμια για το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» και την «Μικρή μας πόλη».

ΗΛΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

 Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1965. Είναι παντρεμένος με δύο παιδιά και είναι ελεύθερος επαγγελματίας. Από πολύ νωρίς η αγάπη του για το θέατρο τον οδήγησε να ασχοληθεί ερασιτεχνικά με αυτό και από το 1985 άρχισε να συμμετέχει σε παραστάσεις πολιτιστικών συλλόγων και των πολιτιστικών ομάδων του Πανεπιστημίου. Από το 1988 ως μέλος του θιάσου της «Εταιρείας Θεάτρου και Τέχνης» έχει λάβει μέρος στις παρακάτω παραστάσεις: Η Βενετία σώθηκε του Otway Thomas, Ο Σύσβε Μπάντζι χάθηκε του Άθολ Φούγκαρτ, Ο Βασιλικός του Αντωνίου Μάτεση, Ο Άνδρας και ο Έρως σε κείμενα του Παπαδιαμάντη, Η Βαβυλωνία του Γεργίου Βυζάντιου και Χαίρε Λουίζα διασκευή από το βιβλίο της Ρέας Γαλανάκη Θα υπογράφω Λουί σε σκηνοθεσίες της Ευανθίας Στιβανάκη, Οι φασουλήδες του Κατσιπόρα του Λόρκα σε σκηνοθεσία Νίκου Αρμάου. Ως μέλος του «Διάφανου Θεάτρου» λάβει μέρος στις παρακάτω παραστάσεις: Ο φονιάς του Μήτσου Ευθυμιάδη, Loot του Tzo Orton, και Da του Huge Leonard σε σκηνοθεσίες Γιώργου Φραντζόλα, Το ημερολόγιο ενός τρελού σε σκηνοθεσία Λένας Γκαβογιάννη και Η μικρή μας πόλη του Θόρντον Ουάιλντερ σε σκηνοθεσία Γιώργου Φραντζόλα. Από το 2003 συνεργάζεται με τον Δήμο Μεσσάτιδας σκηνοθετώντας τα δρώμενα των εκδηλώσεων για την μάχη του Σαραβαλίου και διασκευάζοντας κείμενα και σκηνοθετώντας για την γιορτή κρασιού.

ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΣΤΑΜΑΤΕΛΑΤΟΥ

Ζει και εργάζεται στην Πάτρα. Με το ερασιτεχνικό θέατρο ασχολείται από το1996. Η πρώτη επαφή με τις ερασιτεχνικές ομάδες της πόλης έγινε με την συμμετοχή της στο θεατρικό τμήμα των Πολιτιστικών ομάδων του Πανεπιστημίου Πατρών. Ακολούθησαν το ερασιτεχνικό θεατρικό εργαστήρι του Δήμου Πατρέων και στο θεατρικό εργαστήρι της "Βιομηχανικής" του θεάτρου Λιθογραφείο. Με το "Διάφανο Θέατρο" είναι η πρώτη συνεργασία.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑ

Γεννήθηκε το 1974 στην Πάτρα. Μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδας. Πτυχιούχος «Ειδικός εμπορίας διαφήμισης και προώθησης προϊόντων» (Marketing) των Δημοσίων Ι.Ε.Κ.

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: - Τετραετής (1999-2004) εντατικός κύκλος εκπαίδευσης στο εργαστήρι του θεάτρου «Λιθογραφείον». Στα πλαίσια αυτής της εκπαίδευσης έγιναν μαθήματα υποκριτικής, μουσικής, κίνησης, κατασκευής μάσκας, ενδυματολογίας, θεωρίας θεάτρου, Junan Taiso. Στο τέλος κάθε έτους  συμμετείχε στις παραστάσεις που πραγματοποιήθηκαν. -Μαθήματα κίνησης και υποκριτικής στο εργαστήρι του Δήμου Πάτρας. - Σεμινάριο υποκριτικής με τον ηθοποιό - σκηνοθέτη Μιλτιάδη Νίκα. - Σεμινάριο γραφής και αφήγησης παραμυθιού με τον συγγραφέα Δημήτρη Αβούρη. 

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ:  Έχει λάβει μέρος στα γυρίσματα της νέας ταινίας της Λουκίας Ρικάκη «you my mirror» με αφήγηση  του κειμένου της «Ο πιο βαρύς καφές» που επιλέχθηκε σε διαγωνισμό μικρής ιστορίας με θέμα την ομορφιά.

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Τρωάδες του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Ευανθίας Στιβανάκη, Ο Βασιλικός του Αντώνη Μάτεση σε σκηνοθεσία Ευανθίας Στιβανάκη, Da του Ηugh Leonard σε σκηνοθεσία Γιώργου Φρατζόλα.

Γράφει ποίηση, στίχους, θεατρικά έργα, σενάριο ταινίας, παραμύθια και κείμενα για διαφημίσεις.

Είναι παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΟΡΦΗΣ

Ο Δημήτρης Μόρφης γεννήθηκε και εργάζεται στην Πάτρα, και είναι Ψυχολόγος στον Κοινωνικό Τομέα του Δήμου Πατρέων. Έχει συνεργαστεί ως Ψυχολόγος με πολλούς φορείς της πόλης τόσο εθελοντικά όσο και επαγγελματικά, όπως  Κ.Ε.Μ.Ο.Π , Όμιλο Εθελοντών κατά του Καρκίνου «Αγκαλιάζω» και άλλους. Είναι συντονιστής σε ομάδα Art Therapy με ψυχικά ασθενείς στο Σύλλογο Σ.Ο.Ψ.Υ Πατρών. Γνωρίζει άπταιστα Αγγλικά και πολύ καλά Ισπανικά και Ουγγρικά. Στην θεατρική ερασιτεχνική του διαδρομή έχει συμμετάσχει στις ακόλουθες παραστάσεις: ως ηθοποιός σε δύο παραστάσεις της σχολής «Θεματοφύλακες» στον Πύργο Ηλείας, σε βραδιά θεάτρου ποίησης στην Αγγλικανική Εκκλησία με την ερασιτεχνική θεατρική ομάδα «Συνεργοί», στην παράσταση της Ισμήνης Σακελλαροπούλου «Fragmenta» και του Γιώργου Φραντζόλα «Η Μικρή μας Πόλη» που ήταν συνεργασία «Διάφανου Θεάτρου»,  «Συνεργών» και «Δραπετών» στο θέατρο Απόλλων. Ως ερασιτέχνης σκηνοθέτης στην μαύρη κωμωδία « Αυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα προστατεύεται από spam bots, θα πρέπει να έχετε ενεργοποιημένη τη Javascript για να το δείτε » της ερασιτεχνικής ομάδας «Δραπέτες» τον Ιανουάριο του 2009 στο θέατρο Act αλλά και σε ομάδα art therapy στον Σ.Ο.Ψ.Υ. Πάτρας όπου σκηνοθέτησε και έγραψε μαζί με άλλα μέλη λήπτες ψυχικής υγείας την παράσταση «Η Γραμμή της Ζωής» τα Χριστούγεννα του ίδιου χρόνου. Το σύνθημά του είναι «Θέατρο + Ψυχολογία = Ζωή»

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΒΡΑΝΤΙΝΗΣ

Γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας με παράλληλες σπουδές στην Δραματική Σχολή της Ρούλας Θεοχαροπούλου. Πτυχιούχος Ανώτερων Θεωρητικών Σπουδών Μουσικής και Τρομπέτας. Μέλος του Θεατρικού Σχήματος ΡΕΦΕΝΕ. Μέλος του Θεατρικού Εργαστηρίου της Τατιάνας Λοβέρδου (Διδασκ. Διονύσιος Βούλτσος). Μέλος της Θεατρικής Ομάδας της ΔΕΠΑ Ρίου (Διδασκ. Χρυσ. Παπαδοπούλου). Μέλος της ομάδας χοροθεάτρου της Βίκυς Αγόρα ΧΟΡΟΔΡΑΣΗ. Μέλος του Κλασικού Μπαλέτου της Κατερίνας Σταυροπούλου. Μέλος της Δημοτικής Μουσικής και της Ορχήστρας Τζαζ του Δήμου Πατρέων. Έχει λάβει μέρος σε θεατρικά σεμινάρια του Ρεφενέ (Μάιος – Ιούνιος – 2004) και σε σεμινάρια θεατρικής παιδείας του ΔΗΠΕΘΕ ( Οκτ. – Δεκ. 2008, Διδασκ. Βούλτσος, Φαρμασώνης, Καραμπέτσου, Στεφανάτου). Σεμινάρια Γιόγκα (Τατιάνα Λοβέρδου). Σεμινάρια Κόντακτ  (Τατιάνα Λοβέρδου).

Ως ηθοποιός έχει λάβει μέρος στα θεατρικά έργα:

ΤΖΙΤΖΙΚΕΣ του Ι. Ε. Γεωργακάκη (1999), ΑΓΡΙΕΛΙΑ του Ι. Ε. Γεωργακάκη (2000), ΠΕΡΣΕΑΣ του Χ. Γιαννόπουλου (2001), ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΙ του Α. Παπαντωνόπουλου (Φεβ. 2002), ΤΥΠΑΔΕΣ του Ι. Ε. Γεωργακάκη (Σεπ. 2002), ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ η ΚΟΥΛΟΥΡΟΥ του Α. Παπαντωνόπουλου (Φεβ. 2003), ΖΩΝΤΟΒΟΛΑ του Ι. Ε. Γεωργακάκη (Σεπ. 2003), ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ του Α. Παπαντωνόπουλου (Φεβ. 2004), ΑΝΤΖΟΥΛΟΣ & ΜΑΡΙΕΤΤΙΝΑ του Ν. Πολίτη (Νοε. 2004), ΤΟ ΓΙΟΜΑΤΑΡΙ του Ι. Ε. Γεωργακάκη (2005), ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΙΛΤΩΝ του Α. Ρηγόπουλου (2006), ΦΙΛΟΝΙΚΙΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ του Ν. Νιφάκη (2007), Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΜΕ ΤΗ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΗ ΠΑΝΟΠΛΙΑ του Ρ. Φίσερ (Φεβ. 2008), ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ WILLIAM της Λ. Δημητρακοπούλου (Νοε. 2008), Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ του Άρθουρ Μίλλερ (Μαρ. 2009), FRAGMENTA της Ισμ. Σακελλαροπούλου (Απρ. 2009), ΠΟΥΠΟΥΛΑ του Τηλ. Τσαρδάκα (Δεκ. 2009)

Στο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Θεατρικών Θιάσων Δήμου Ζωγράφου. Στο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Θεατρικών Θιάσων Καρδίτσας. Στα βραβεία ΜΟΣΚΑΡ (Απρ. 2003). Στην γιορτή κρασιού στη Λεμεσό με τον Δήμο Πατρέων στα πλαίσια Πολιτιστικής ανταλλαγής και αδελφοποίησης των πόλεων (Σεπ. 2004). Στο φεστιβάλ Δήμου Μεσσάτιδος  (Μαρτ.2006). Στην επέτειο της μάχης Σαραβαλίου (Πολιτιστ. Τομέας Δημ. Μεσσάτιδος ). Σε ντοκιμαντέρ Βιογραφία του Μίκη Θεοδωράκη παραγωγή ΣΚΑΙ (Σεπ. 2008).

Είχε συμμετοχή στο φεστιβάλ ερασιτεχνικής σάτιρας ΜΩΜΟΣ Ο  ΠΑΤΡΕΥΣ (Ιαν.2009). Στο πατρινό καρναβάλι σε παρελάσεις και σε τελετές έναρξης και λήξης.

ΒΑΣΙΛΗΣ TΑΣΣΗΣ

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1965. Είναι παντρεμένος, έχει τρία παιδιά και εργάζεται στην Μέση Εκπαίδευση ως φιλόλογος. Έχει μεταπτυχιακό στο Αρχαίο Θέατρο. Είναι μέλος του «Διάφανου Θεάτρου» και έχει λάβει μέρος στην παράσταση «Η μικρή μας πόλη» του Θόρντον Ουάιλντερ. 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΗΣ

Γεννήθηκε στην Πάτρα. Είναι από τα ιδρυτικά μέλη της θεατρικής εταιρίας «Συνεργοί» και συμμετείχε στις παραστάσεις της. Είναι παντρεμένος, έχει δύο κόρες και είναι δικηγόρος. 

«Γνωρίζω τον εαυτό μου σημαίνει ότι είμαι ο εαυτός μου , ότι είμαι κύριος του εαυτού μου, διακρίνομαι, βγαίνω από το χάος […] Και δεν μπορεί κανείς να το πετύχει αυτό αν δεν γνωρίσει και τους άλλους, την ιστορία τους, τη διαδοχή των προσπαθειών που κατέβαλαν για να είναι αυτό που είναι, για να δημιουργήσουν τον πολιτισμό που δημιούργησαν και τον οποίο θέλουμε να αντικαταστήσουμε με το δικό μας. […] Αν δεν είναι αλήθεια ότι η παγκόσμια ιστορία είναι μια αλυσίδα των προσπαθειών που κατέβαλε ο άνθρωπος για να απελευθερωθεί και από τα προνόμια και από τις  προκαταλήψεις και από τις ειδωλολατρίες, δεν γίνεται κατανοητό γιατί να μην πρέπει το προλεταριάτο, που θέλει να προσθέσει άλλον ένα κρίκο σε αυτήν την αλυσίδα, να ξέρει πως και γιατί και από ποιόν προηγήθηκε και ποια ωφέλεια μπορεί να αποκομίσει από αυτή την γνώση».

Antonio Gramsci. “Socialismo e cultura” 29/01/1916

«Μιλάω στο τραγούδι μου για τις μαύρες και τις κόκκινες σημαίες, μόνο που οι δικές μου σημαίες είναι πολύχρωμες και εγώ δεν μπορώ να φτιάξω γιατί κοστίζουν πολλά λεφτά και για να βρεις λεφτά πρέπει να έχεις σπόνσορα και εγώ δεν θέλω σπόνσορα.»

Νικόλας Άσιμος 26/02/1986

« Χωματερή»

                        Οδηγούσες.

Χωρίς την αίσθηση της όρασης.

Χωρίς να νιώθεις τον χρόνο.

Εξήγηση ψάχνεις;

Πως ζεις;

O συμπλέκτης το γκάζι

Και το φρένο 

μάλλον ήταν έμψυχα

με τετράγωνη λογική.

Η δική σου λογική

είναι στρογγυλή.

Όλα πάνω της κυλούν

γλιστρούν και πέφτουν.

Οι ρόδες τώρα έχουν κολλήσει

σ αυτήν την χωματερή με τα σάπια φρούτα.

Η ατμόσφαιρα είναι ξινή

και εισπνέεις σφαιρίδια μούχλας.

Θα ανοίξεις την πόρτα

και θα πατήσεις

στα αφράτα μολυσμένα

εδάφη από τα πόδια ως…

δεν ξέρεις μέχρι πού.

Στη τσέπη του παντελονιού σου

ένα κουκούτσι από βερίκοκο.

Το τελευταίο λουκούλλειο

γεύμα σου.

Φύτεψέ το.

Η σαπίλα είναι το καλύτερο

λίπασμα.

Ίσως αν δεις χλωρό φρέσκο φύλλο

Ίσως αν δεις κλαριά

Να τυλιχτεί ο κισσός της σκέψης σου

γύρω τους

για να σταματήσουν

οι κύκλοι των επιθυμιών σου

να κατρακυλούν με αβέβαιο

τέλος.

Χριστίνα Παπανικόλα

Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ σας παρακαλώ, θα μπορούσατε να μου κάνετε λίγο χώρο να αναπνεύσω κι εγώ; Θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε». Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στην λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Έτσι θα φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους αλλά και με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι’ έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη.

Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι από την τρύπα για τους άλλους θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σ’ εμάς…να ζούμε μια ζωή που θα’ ναι κατάδική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων.

Εκεί που η επιθυμία να γελάσεις ξεσπάει από μέσα σου σα γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις…κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σε ευχαριστεί… σαν άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία.

Ένας κόσμος όπου μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός…τα λουλούδια που ανθίζουν… ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη… και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν.

Και όταν μια μέρα πεθάνεις δεν θα πεθάνεις σα γέρος, πεταμένος σα στυμμένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με άλλους ανθρώπους.

Ντάριο Φο: Δεν πληρώνω – δεν πληρώνω)

ΔΙΑΦΑΝΟ ΘΕΑΤΡΟ - ΣΥΝΕΡΓΟΙ

του ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ

σκηνοθεσία: Γιώργος Φραντζόλας

από Σάββατο 3 Ιουλίου έως Κυριακή 11 Ιουλίου

στο Λαϊκό Θέατρο Γερμανού και Ηλείας

Ώρα έναρξης 21:00

με την υποστήριξη πρωτοβάθμιων σωματείων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα της περιοχής μας